‘Wil er iemand nog iets zeggen tegen juf Marjolein?’ vraagt de docent. Ik heb net een verhaal voorgelezen aan ruim 30 kinderen uit groep 7. Niet zomaar een verhaal: hún verhaal. Ik schreef het op basis van hun ideeën en fantasie. Drie weken geleden hebben we een brainstorm gehad over de hoofdpersonen, het probleem en de oplossing. Thuis heb ik de uitkomst van die brainstorm verwerkt in een verhaal, dat uiteindelijk een boek wordt.

Ik zou vandaag een paar hoofdstukken voorlezen. Even kijken of dat wat ik ervan heb gemaakt, aanspreekt. En of het genoeg inspiratie geeft voor de illustraties, die de kinderen er zelf bij gaan maken. Een paar hoofdstukken werd uiteindelijk het hele verhaal – halverwege stoppen was geen optie. Ze moesten weten hoe het afliep!

Gucci en Black Bananas

Laaiend enthousiast waren ze, nadat ik de laatste zin had uitgesproken. Omdat het verhaal spannend was, en toch ook grappig. En vooral: omdat ze al die ideeën uit de brainstorm erin herkenden. Eerlijk is eerlijk, heel makkelijk hadden ze het me niet gemaakt, met karakters die Gucci dragen en zelfs een roze Black Bananas pak. Ik wist die gekke kenmerken toch ergens in het verhaal te laten opduiken. Dikke pret. Moeilijke voornamen (ook daarover dachten ze mee: hoe heten de hoofdpersonen?): ik maakte er fictieve plaatsnamen van.

Kippenvel

En zo is de tijd voorbij gevlogen en moeten we afronden, want hun ouders staan op ze te wachten. ‘Wil er iemand nog iets zeggen tegen juf Marjolein?’ vraagt de docent. Minimaal tien vingers vliegen de lucht in.

‘Ik vond het leuk!’ ‘Ik vond het spannend!’ ‘Ik vind het knap van je, dat je zo kunt schrijven,’ zeggen verschillende kinderen. En dan krijgt Mirte* de beurt. ‘Ik houd dus niet zo van boeken, maar dit boek zou ik echt willen lezen,’ zegt ze. En ik voel het kippenvel over mijn armen kruipen. Want daarom doe ik dit. Ja, ook omdat ik zo ongelooflijk waanzinnig blij word van het schrijven van die verhalen. Omdat ik er energie van krijg, iets wat ik lang niet meer heb gevoeld, niet in die mate. Omdat het óók voor mij pure magie is, dat je met pagina’s vol aantekeningen – de ideeën van de kinderen – thuis komt, en dat daar dan een samenhangend verhaal uit ontstaat, met een kop en een staart, spannend, grappig, een beetje verdrietig soms.

Leesplezier begint hier

Ik doe het om al die redenen, maar óók om kinderen te laten ervaren: verhalen zijn tof! En lezen is wél leuk! Want je kunt je laten pakken door een verhaal, erin opgaan, de wereld om je heen vergeten en helemaal mee gaan in de fantasie van een schrijver. Of, waarom niet, zélf verhalen schrijven! De verhalen in je hoofd opschrijven, je fantasie aanwakkeren en die grenzen opzoeken. Kortom: ik wil het leesplezier weer terugbrengen bij basisschoolleerlingen. Ambitieus ja, ik weet het. Maar zo’n reactie als van Mirte, die voel ik dan binnenkomen. Ja! Ja! Precies dat! wil ik dan roepen. Ik kreeg de kans niet, want Mirtes klasgenootje zei dat ze er nog nooit zo over had nagedacht, maar dat ze nu had besloten dat ze ook schrijfster wilde worden.

Toen stonden niet alleen mijn armen, maar ook mijn benen onder het kippenvel. Want ja. Ja! Precies dat.

* om privacyredenen is deze naam zelf bedacht

Meer weten over mijn schrijven-met-kinderen projecten? Kijk dan op de pagina Fijn-schrijvers voor scholen, of neem contact met me op!